"Kontrolerzy" Antala

Gdzieś w zakamarkach mojego biurka znajduję fioletową płytę.
Dvd.
Włączam.
Głośność- 23.
„Pani domu poleca”- wita mnie radosny napis.
No tak, wszystko jasne, dodatek do gazety. Czyżby komedia romantyczna? Nie, żebym miała coś do komedii romantycznych... hmm co by tu pochrupać. Moje myśli konsumpcyjne zostają brutalnie przerwane. Gdybym trzymała lizaka w buzi, z pewnością by wyleciał. Spoglądam z niepokojem w kierunku ekranu. Ta muzyka. Łagodnie zeschizowana. Głośniki wokół mnie. Ja nie chcę. Boję się.
KONTROLERZY
Start filmu?
Tak start! Bo się boję muzyki. Start.
Pierwsze ujęcie na ruchome schody w metrze. Już jestem zahipnotyzowana. Mają mnie. Ciemność. Pojedyncze światła zapalają się kolejno, oświetlając ławki i tory. Na podłodze leży mężczyzna. Bulcsú . Śpi. Przebudzenie. Papierek unosi się pod wpływem strumienia powietrza z nadjeżdżającego pociągu. Mężczyzna siada, opiera się o kolumnę. Zwraca się do niego stary przechodzień ze sztucznym okiem.

-Krew ci leci z nosa.
Bulcsú energicznie wstaje, idzie za starcem. Ten nerwowo odwraca się, przyspiesza kroku. Stop.
- Co powiedziałeś?
- Nie chcę kłopotów.
- Co powiedziałeś? Zniecierpliwienie. Bilety do kontroli.

Bilety do kontroli.
Bilety do kontroli.
Bilety do kontroli.

A co, jeśli odkryje się w sobie cień, który nie da skontrolować? Cień, na który nie możemy spojrzeć nawet, gdy jest w zasięgu ręki i ociera się o nasze ramię.

Strach. Można uciec, schować się. Metro to odpowiednie miejsce.
Bulcsú patrzy z niepokojem na schody prowadzące na górę.
Bulcsú zmieni zdanie.

Gatunek: Komedia, thriller

W gruncie rzeczy to bardzo zabawny film. Jest symbolem. Symbolem, który można odbierać różnie, w zależności od wybranych fal.

Gorąco polecam „Kontrolerów”.